زاگرس در آتش اقتدار و حاکمیت توتالیتاریسم می‌سوزد؛ فریبرز رضایی

مدتی‌ست کە آتش سوزی در جنگل‌های زاگرس گسترش یافتە و خسارات زیادی در پی داشتە است. بە زمین‌های زراعی مردم آسیب رسید، مراتع و جنگل‌های زیادی در آتش سوختە و گونەهای گیاهی و جانوری زیادی از میان رفت.
در بارە آتش سوزی‌های زاگرس دو نکتە قابل تامل است:
نخست اینکە رژیم اسلامی حاکم بر ایران در این مورد کاملا بی‌توجه بود و اهمیتی بە سوختن مردم و طبیعت زاگرس نداد.
این بە خوبی نشان می‌دهد کە از نظر رژیم جنایتکار و اشغالگر ایران، شرق کردستان و زاگرس یک مکان اشغال شدە است و تنها بە فکر غارت و استفادە از منابع آن بودە و از بین رفتن این مناطق برای حاکمان اهمیتی ندارد.
دومین نکتە همکاری مردم و فعالان زیست محیطی جهت اطفای حریق بود کە بدون توجە بە دولت و رژیم اشغالگر و فاشیستی حاکم بر ایران، بە صورت خودجوش و با دستان خالی اقدام بە کنترل آتش کردە و از محیط زیست و محل زندگی خود محافظت کردند.
این نکات درس‌های زیادی بە ما می‌آموزد.
درس اول اینکە ما مردم زاگرس از دید حکومت مرکزی بە رهبری یک جنایتکار بە تمام معنا بە اسم خامنەای کە بسیار جنایتکار و آدمکش بودە و یکی از سفاک‌ترین انسان‌های تاریخ بشریت است، یک تهدید هستیم بنابراین باید همیشە بە مشکلات متعددی گرفتار شویم تا نتوانیم در مقابل او قیام کنیم بنابراین باید آمادگی برای هرنوع توطئە از سوی نیروهای مزدور وابستە بە این جنایکار را داشتە باشیم.
دوم اینکە اکنون بیشتر از هر زمانی نیاز بە اتحاد داریم.
ما ساکنان زاگرس صاحبان اصلی این مناطق بودە و باید با همدیگر از سرزمین خود در مقابل غارتگران و اشغالگران محافظت کنیم.
اتحاد ملی قوی‌ترین سلاحی است کە می‌توان با استفادە از آن، رژیم اشغالگر و جنایتکار ایران بە رهبری خامنەای را بە زیر کشید.
باید تشکل‌های خودمدیریتی را تشکیل ادە و تقویت کرد و از این تشکل‌های جهت رفع مشکلات گوناگون استفادە کرد.
یکی از بهترین و موثرترین نتایج حاصل از این تشکل‌های خودمدیریتی مبارزە با گسترش ویروس کرونا در شهرهای شرق کردستان بود.
از دیگر فواید و مزایای ایجاد تشکل‌های مردم نهاد، کنترل آتش سوزی‌های زاگرس در غیاب نیروها و سازمان‌های دولتی بود کە سالیانە میلیاردها تومان بودجە می‌گیرند اما درست هنگام وقوع بحران غیبشان می‌زند.
مردم زاگرس نشین بە ویژە ساکنان شرق کردستان هر رو بیش از پیش بە مفهوم خودمدیریتی و ادارە امور مناطق محل سکونت خود پی بردە و در اینکار تبحر می‌یابند و این یعنی قطع وابستگی بە مرکز و نهادی بە نام دولت و گامی جهت رسیدن بە ازادی.